تولید میوه‌های گرمسیری و عرضه آن به بازارهای جهانی، یکی از زمینه‌های اشتغال فراوان برای کشورهای تولیدکننده است که درآمد ارزی قابل‌توجهی هم برای دولت‌ها به ارمغان می‌آورد. در حال حاضر کشورهای تولیدکننده میوه‌های گرمسیری نقش مهمی در تأمین نیاز سایر کشورها در تمام فصول به این محصولات چه از نظر حجم و چه از نظر تنوع ایفا می‌کنند.
میوه‌های اصلی گرمسیری شامل موز، آناناس، آووکادو، انبه و پاپایا است. برخی از این میوه‌ها مانند موز و آناناس برای مدت طولانی هدف صادرات و واردات بوده‌اند و به‌تدریج با توجه به افزایش حجم تولید و تسهیل در حمل‌ونقل بین‌المللی آن، قیمت تمام شده آن نیز به‌ویژه در شرایط رقابت در بازارهای جهانی و ملی در مقایسه با محصولات جایگزین کاهش نسبی پیدا کرده است.
این امر سبب شد که میوه‌های مذکور از نظر اقتصادی و قابلیت عرضه، برای جمعیت کشورهای به‌اصطلاح توسعه‌یافته اروپا و آمریکای شمالی در دهه ۱۹۷۰ - ۱۹۸۰ در دسترس‌تر باشند. اما در آن زمان اکثریت شهروندان اتحاد جماهیر شوروی قادر به خرید این محصولات نبودند. علت این امر نیز سیاست دولت در دستیابی به حداکثر نیاز خود به محصولات کشاورزی و مواد غذایی از جمله میوه و سبزی‌ها با هزینه تولید خود بود.
علاوه بر این، در آن زمان اتحاد جماهیر شوروی شامل جمهوری‌های آسیای مرکزی، قفقاز، اوکراین، مولداوی و... بود که بعضاً شرایط مطلوب‌تری از روسیه برای کشت محصولات گرمسیری داشتند.
با این‌وجود، برخی از میوه‌ها و محصولات کشاورزی در حجم ناچیزی، از دیگر کشورها تهیه می‌شد؛ اما در بیشتر موارد از جنبه اقتصادی و قابلیت عرضه، فقط برای بخش کوچکی از مردم اتحاد جماهیر شوروی که در کلان‌شهرها و شهرهای بزرگ زندگی می‌کردند و درآمد بالاتر از سطح متوسط داشتند در دسترس بود. به‌طورکلی در سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰، میوه‌های گرمسیری (موز و آناناس) و نیمه‌گرمسیری (پرتقال، لیمو، نارنگی) به اتحاد جماهیر شوروی صادر می‌شد؛ اما سهم محصولات گرمسیری در سبد مصرف شهروندان این کشور ناچیز بود.