فروش پایین سینماها در ماههای اخیر به ویژه اکران نوروز و عید فطر، سینماها را در آستانه تعطیلی قرار داده است. محمدرضا صابری، سخنگوی انجمن سینماداران گفته است: بسیاری از سالن‌های قدیمی به لحاظ بافت جغرافیایی شرایط مساعدی ندارند و در تهران بیش از ۱۰ سینما درخواست تغییر کاربری یا انحلال داده‌اند. این سینماها ابتدا درخواست خود را به انجمن سینماداران ارائه می‌کنند و پس از بررسی انجمن چنانچه مشکلی نباشد به سازمان سینمایی معرفی می‌شوند تا در کمیته مروبط برای این مسئله بررسی شوند.
طبق پیگیری از انجمن سینماداران و براساس فهرست موجود در آنجا، سینماهای صحرا، پایتخت، پردیس کیان، ماندانا، ایران، عصر جدید، پارس، حافظ، میلاد و کارون در تهران و سینما دریا در آستارا، مهتاب در قزوین، عصر جدید در اراک، مصلی‌نژاد در جهرم، کیهان در درود، ساویز در کرج، گل سرخ در بندرانزلی، پرشین مهرشهر در کرج و طلوع در فومن از جمله متقاضیان برای انحلال یا تغییر کاربری هستند.
نکته مهم این است که مشکلات اقتصادی، باعث شده در بخش خصوصی ساخت سالن متوقف شود اما بخش دولتی به سردمداری حوزه هنری از بازسازی و ساخت سینماها به صورت گسترده در همه شهرهای ایران خبر می دهد. این در حالی است که نمی توان توجیه اقتصادی برای این موضوع یافت. به نظر می رسد تداوم این روند بدون توجه به رویکرد اقتصادی و سودآوری آن، به زودی حجم گسترده ای از سالن را به وجود خواهد آورد که مخاطبی برای آنها نیست. سینمادارها اصرار دارند برای تامین هزینه ها، بلیت سینما را هر سال افزایش دهند و با توجه به تورم گسترده، احتمالا سینما رفتن تفریحی است مخصوص طبقه خاص و فراموش شده. تفریحی که برای یک خانواده کوچک محدود هم توجیه ندارد. این گونه علاوه بر مشکلات تامین هزینه ها برای سینماداری، باید منتظر تعطیلی سالن های سینما به ویژه در شهرستان‌ها باشیم. بحرانی که بخشی از آن محصول رقابت بخش دولتی (حوزه هنری) و بخش خصوصی برای قدرتنمایی در عرصه اکران است. در دهه 90 و پس از ایجاد محدودیت‌های ابداعی در سینماهای حوزه هنری برای نمایش تعدادی از فیلم‌ها، در نوروز 1391 بخش خصوصی انگیزه مضاعف برای سینماسازی و رها شدن از سیطره سینماهای گسترده حوزه هنری در سراسر ایران را به دست آورد. با شیوع ویروس کرونا، تعطیلی طولانی مدت سینماها و افزایش هزینه سینماداری، سالن سازی در بخش خصوصی دوباره آهنگی کند یافت اما حوزه هنری به عنوان یکه تاز عرصه اکران و سینماداری، با اصرار این موضوع را ادامه داد. در سال 1401 و در شرایطی که امید می رفت با عادی شدن روند زندگی و فعالیت‌های جمعی، سینمارفتن ادامه یابد، فروش پایین فیلم‌ها زنگ خطر برای حرفه سینماداری را به صدا درآورد. تاثیر منفی این بحران، به زودی آشکارتر خواهد شد.