انتخاب سینمای برج میلاد در سال هشتاد و هشت و زمانی که جواد شمقدری رئیس سازمان سینمایی بود بیشتر یک ترفند تبلیغاتی برای باشکوه برگزار کردن جشنواره به نظر می‌رسید تا راه حلی که نمایندگان رسانه‌ها در فضایی متناسب با تعدادشان فیلم ببینند. انتخابی که در همه سال‌هایی که پشت سر گذاشتیم موافقان و مخالفان فراوانی داشت، البته به نظر نمی‌رسید صدای مخالفان انتخاب برج میلاد به عنوان کاخ جشنواره به گوش مدیران سینمایی برسد و مانع از آن شود که اهالی رسانه در سینمایی که وضعیت نمایش مطلوب و به سامانی ندارد و بیش از حد شلوغ است، فیلم ببینند.
انتخاب پردیس چارسو به عنوان خانه چهلمین جشنواره فیلم فجر و دور شدن از برج میلاد یک اتفاق مهم است، اگر مثل من مخالف نمایش فیلم‌ها در سالنی باشید که برای برگزاری کنسرت و همایش ساخته شده و به دلیل وسعتش، شلوغ و پر از هرج و مرج بوده از این موضوع استقبال می‌کنید، اما روزنامه‌نگاران، خبرنگاران و منتقدانی که شیفته فیلم دیدن در برج میلاد هستند، قطعا نسبت به این موضوع انتقاد داشته و آن را یک عقب نشینی بزرگ برای برگزارکنندگان جشنواره فیلم فجر می‌دانند. پردیس چهارسو در سال‌های اخیر میزبان جشنواره‌های مختلفی بوده، بعضی نمایش‌های جشنواره فیلم فجر هم در این سینما انجام می‌شده. محیط این سینما که برای فیلم دیدن طراحی شده و سالن‌هایش، وضعیت مطلوب‌تری نسبت به برج میلاد دارد و با این که پردیس چارسو در مرکز شهر و قلب ترافیک واقع شده، دسترسی نمایندگان رسانه‌ها به آن آسان‌تر است. اما امسال قرار است نمایندگان رسانه‌ها در سینما فلسطین فیلم ببینند، این سینمای قدیمی در بهمن ماه 1387 میزبان اهالی رسانه بود، ازدحام و شلوغی و تعداد بالای حاضران در این سینما که آن روزها هنوز بازسازی و احیا نشده بود، حاشیه‌ها و نارضایتی فراوانی را رقم زد. بازگشت نمایندگان رسانه‌ها به این سینما پس از بیش از ده سال چالش‌هایی تازه را برای تیم برگزاری جشنواره به وجود خواهد آورد. اما قضاوت درباره این انتخاب‌ها و نقل مکان‌ها در حالی که جشنواره هنوز شروع نشده، عجولانه و غیرمنصفانه است. فیلم دیدن در سینماهای تازه برای نمایندگان رسانه‌ها، امتیازها و معایبی دارد که باید آن را پس از برگزاری این رویداد بررسی کرد. مسئله این است که جشنواره فیلم فجر چهل ساله شده و هنوز خانه یا کاخی ندارد، روزی در برج میلاد و زمانی در پردیس ملت یا چارسو برگزار می‌شود و بیش از هر چیز سلیقه مدیران و بودجه برگزاری جشنواره است که بایدها و نبایدها را رقم می‌زند.
حالا که مهمترین رویداد سینمایی این سرزمین به چهلمین دوره رسیده، باید برای آینده آن فکری کرد. حیف است جشنواره‌ای با این قدمت به رویدادی خنثی و دست چندم تبدیل شود. بیش از آنکه واژه‌ها مهم باشند، خانه یا کاخ، بیش از این که نام‌ها اهمیت داشته باشند، دبیرهایی که می‌آیند و می‌روند و پس از جشنواره، فراموش و محو می‌شوند، ذات سینما مهم و معتبر است و باید زنده بماند. جشنواره فیلم فجر با همه کاستی‌ها و کمبودهایش نشانه‌ای از حیات سینمای ایران است و نباید آن را به سادگی از دست داد.
منبع: روزنامه ایران