شبکه تهران هم حال و روزی متفاوت با امروز داشت، فضایی بازتر و برنامههایی جذاب داشت. با اینکه شبکه، عمری طولانی نداشت اما به دلیل برنامههای جذابش رقیب شبکههای اصلی و قدیمی بود.
یکی از برگ برندههای شبکه تهران، در نخستین سالهای دهه هشتاد «پاورچین» بود.
سریال «پاورچین» (مهران مدیری) بارها و بارها از تلویزیون پخش شده، شبکههای مختلف بخشهای کوتاه شده این سریال طنز محبوب را به شکلهای گوناگون نشان دادهاند و میشود گفت قسمتی نبوده که دیده نشده باشد، با این همه «پاورچین» هنوز زنده و دیدنی است. این سریال، با اختلاف بهترین کار مهران مدیری است. ممکن است «شبهای برره» یا «مرد هزار چهره» و «قهوه تلخ» هم پربیننده بوده باشند، اما «پاورچین» در شوخیها، شخصیتپردازی و خلق موقعیتهای کمیک تازگی و طراوتی دارد که بعدها تبدیل به عناصر تکرار شونده آثار سازندهاش شده و جذابیت شان را از دست دادند. در «پاورچین» مثل اغلب آثار تصویری ماندگار، یک تیم خوب در کنار هم قرار گرفتهاند. فیلمنامه پیمان قاسمخانی، حضور مهران مدیری و جواد رضویان در روزهای اوجشان و بازیگران نقشهای فرعیتر مثل سحر زکریا، سحر دولتشاهی و سیامک انصاری، یک تیم استثنایی خلق کرده است. «پاورچین» وجهه انتقادی پررنگی دارد، بدون اینکه به دام لودگی بیفتد، از وضعیت فرهنگی و اجتماعی انتقاد میکند. سنتها و آداب غلط را نشانه میرود و زیر عنوان «بررهایها» همه وجوه منفی و تاریک تاریخ و فرهنگ ایرانی را نقد میکند. از این منظر هم، این سریال از بهترین کارهای طنز مدیری است. نکته اینجاست که تقریباً بیست سال از ساخت و پخش این مجموعه گذشته و تازه بودنش نشان میدهد که بیش از هر مجموعه طنز دیگری، موفق بوده و محک زمان را تاب آورده است. با دیدن «پاورچین» میشود متوجه وضعیت و کیفیت مجموعهسازی در تلویزیون هم شد، با نزولی شدن روند حرفهای فعالیت مهران مدیری و قطع همکاری رضا عطاران با تلویزیون، کیفیت مجموعههای طنزهم پایین آمد، بجز سروش صحت در دهه ۹۰ در زمینه سریالهای طنز ستارهای نداشتیم که استمرار حرفهای داشته باشد و بکوشد در هر سریال، فضایی تازه را تجربه کند.
«پاورچین» هنوز ویژگیهای یک سریال موفق را دارد. ایده جذاب، داستانهای شیرین، شوخیهای تازه و بازیهای دیدنی. تماشای این سریال پس از دو دهه، لذتبخش و دریغبرانگیز است.