۱۴ اردیبهشت ماه روز جهانی بازیگر است. به همین مناسبت روز گذشته مطالب گوناگونی در صفحات مجازی منتشر و میان بازیگران هم تبریکهایی رد و بدل شد. این تبریکها حتما برای بازیگران دلچسب است ولی طبیعتا همه واقعیت روز بازیگر نیست زیرا این روز هم مانند هر روز دیگری فرصتی است برای آن قشر خاص تا از مشکلات و دلمشغولیهای خود بگویند. دلمشغولیهایی که در دوران کرونا بارها بیشتر هم شده است.
مهتاب نصیرپور از جمله بازیگران گزیدهکار است که کمتر هم اهل گفتگو با رسانههاست. او سالهاست که به کار تدریس هم مشغول است و در عین حال حضور موثری در اتفاقات اجتماعی دارد.
این بازیگر و مدرس بازیگری در گفتگو با ایسنا از بیهویتی دردناک این شغل در کشور ما سخن میگوید و در عین حال تاکید دارد که بازیگران هم همانند دیگر اقشار جامعه حق دارند درباره مسائل اجتماعی اظهارنظر کنند.
نصیرپور در آغاز درباره تعریف بازیگری به عنوان یک شغل میگوید: نمیتوانیم حقیقت را کتمان کنیم، بازیگری شغل است ولی شغلی که در جامعه ما به رسمیت شناخته نمیشود. من به همراه چندین هنرمند دیگر عضو انجمن نمایش بودیم که در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد به طور کامل منحل شد. همه هنرمندان عضو، اخراج شدند اما جالب است که کادر اداری این انجمن که قرار بود پیگیر موارد مربوط به اعضا باشند، به عنوان کارمند جذب وزارت ارشاد شدند!
او یادآوری میکند: ما برای زنده کردن سابقه فعالیتمان پنج شش سال به دادگاهها رفت و آمد داشتیم و در نهایت هم وزارت کار گفت برای شما تعریفی نداریم و ما را به عنوان هنرمند تعریف نکردند بلکه ما را در طبقهبندی کارگران قرار دادند که البته شخصا از این موضوع بسیار خوشحالم زیرا کارگران قشر بسیار شریفی هستند ضمن اینکه زحماتی که بازیگران برای کار خود میکشند، کم از تلاشهای کارگران نیست ولی مساله این است که برای هنر و هنرمند در وزارت کار جایگاهی قائل نشدهاند و این بیهویتی دردناک است.
این بازیگر با اشاره به تدریس رشتههای هنری متفاوت در دانشکدهها میافزاید: رشته بازیگری در وزارت علوم تعریف شده و در دانشکدههای گوناگونی تدریس میشود ولی همین که وارد بازار کار میشویم، هیچ تعریفی برایمان نیست این درد بسیاری از همکاران ماست که چارهای هم برایش نداریم.
نصیرپور در ادامه از شرایط دشوار تعدادی از بازیگران در دوران کرونا صحبت میکند: چند بازیگر داریم که درآمدهای آن چنانی داشته باشند؟! در همین وضعیت نفسگیر، بسیاری از همکاران ما با وجود سن بالا برای گذران زندگی ناچار به کار هستند. برخی از آنان مجبور به شبکاری یا فعالیت در خارج از شهر شدهاند. بعضی با پروژههایی همکاری داشتهاند که پروتکلهای بهداشتی در آنها رعایت نشده و در این مدت، کم نشنیدهایم بازیگرانی در حین کار درگیر بیماری شده و بعضی جان خود را هم از دست دادهاند. اینها دردهایی است که ظاهرا درمانی برایش نداریم.
۱۴ اردیبهشت ماه روز جهانی بازیگر است. به همین مناسبت روز گذشته مطالب گوناگونی در صفحات مجازی منتشر و میان بازیگران هم تبریکهایی رد و بدل شد. این تبریکها حتما برای بازیگران دلچسب است ولی طبیعتا همه واقعیت روز بازیگر نیست زیرا این روز هم مانند هر روز دیگری فرصتی است برای آن قشر خاص تا از مشکلات و دلمشغولیهای خود بگویند. دلمشغولیهایی که در دوران کرونا بارها بیشتر هم شده است.
مهتاب نصیرپور از جمله بازیگران گزیدهکار است که کمتر هم اهل گفتگو با رسانههاست. او سالهاست که به کار تدریس هم مشغول است و در عین حال حضور موثری در اتفاقات اجتماعی دارد.
این بازیگر و مدرس بازیگری در گفتگو با ایسنا از بیهویتی دردناک این شغل در کشور ما سخن میگوید و در عین حال تاکید دارد که بازیگران هم همانند دیگر اقشار جامعه حق دارند درباره مسائل اجتماعی اظهارنظر کنند.
نصیرپور در آغاز درباره تعریف بازیگری به عنوان یک شغل میگوید: نمیتوانیم حقیقت را کتمان کنیم، بازیگری شغل است ولی شغلی که در جامعه ما به رسمیت شناخته نمیشود. من به همراه چندین هنرمند دیگر عضو انجمن نمایش بودیم که در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد به طور کامل منحل شد. همه هنرمندان عضو، اخراج شدند اما جالب است که کادر اداری این انجمن که قرار بود پیگیر موارد مربوط به اعضا باشند، به عنوان کارمند جذب وزارت ارشاد شدند!
او یادآوری میکند: ما برای زنده کردن سابقه فعالیتمان پنج شش سال به دادگاهها رفت و آمد داشتیم و در نهایت هم وزارت کار گفت برای شما تعریفی نداریم و ما را به عنوان هنرمند تعریف نکردند بلکه ما را در طبقهبندی کارگران قرار دادند که البته شخصا از این موضوع بسیار خوشحالم زیرا کارگران قشر بسیار شریفی هستند ضمن اینکه زحماتی که بازیگران برای کار خود میکشند، کم از تلاشهای کارگران نیست ولی مساله این است که برای هنر و هنرمند در وزارت کار جایگاهی قائل نشدهاند و این بیهویتی دردناک است.
این بازیگر با اشاره به تدریس رشتههای هنری متفاوت در دانشکدهها میافزاید: رشته بازیگری در وزارت علوم تعریف شده و در دانشکدههای گوناگونی تدریس میشود ولی همین که وارد بازار کار میشویم، هیچ تعریفی برایمان نیست این درد بسیاری از همکاران ماست که چارهای هم برایش نداریم.
نصیرپور در ادامه از شرایط دشوار تعدادی از بازیگران در دوران کرونا صحبت میکند: چند بازیگر داریم که درآمدهای آن چنانی داشته باشند؟! در همین وضعیت نفسگیر، بسیاری از همکاران ما با وجود سن بالا برای گذران زندگی ناچار به کار هستند. برخی از آنان مجبور به شبکاری یا فعالیت در خارج از شهر شدهاند. بعضی با پروژههایی همکاری داشتهاند که پروتکلهای بهداشتی در آنها رعایت نشده و در این مدت، کم نشنیدهایم بازیگرانی در حین کار درگیر بیماری شده و بعضی جان خود را هم از دست دادهاند. اینها دردهایی است که ظاهرا درمانی برایش نداریم.